می توان گفت که در موسیقی سنتی ایران ، تمبک، ساز کوبه ای منحصر به فردی است که در کمال رسایی با آن می توان به زیباترین و کامل ترین شکلی، ظریف ترین قطعات موزون موسیقی سنتی را نواخت. ساختمان فیزیکی این ساز، از نظر نحوه قرار گرفتن سطح پوست نسبت به ساعد، کف دست و انگشت نوازنده، کیفیتی را تولید می کند که سطح پوست، به موازات انگشتان و عمود بر ساعد و کف دست بیشتر است.
۱-اصول بکار گیری تنبک
درباره نحوه بکارگیری این ساز تاکنون، اصولی وضع نشده، ولی اصل براین است که تمبک را بر روی پای چپ یا راست بگذارند و ساعد دستی که تمبک روی پای همان طرف است به طور موازی با بدنه تمبک قرار می گیرد و دست از مچ به داخل تمبک شکسته شده و انگشتان دست و گاه کف دست تقریباً عمود بر ساعد، کار خویش را انجام می دهند، ولی با مراجعه به ساختمان آناتوموفیزیولوژیک استخوان ها و عضلات دست، می توان گفت که عضلات کتف و بازو، به طور مشترک بیشتر عمل استحکام در وضعیت دست را به عهده دارند و عمده حرکات از ناحیه ساعد آغاز می شود. عضلات منبسط کننده و منقبض کننده ساعد دست و انگشتان به طور مشترک، سبب حرکات ظریف مچ می شوند. سپس عضلات منقبض و منبسط کننده، انگشتان گروه عمومی و مخصوص، مسئول حرکات ظریف انگشتان دست هستند.
۲-کنگا (congo)
